ΠΑΣΟΚ: ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρ­νηση η συνολική αποτίμηση για τη χώρα είναι, χωρίς υπερβο­λή, θλιβερή.

Πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε, με κάθε τρόπο, να έλθει στην εξουσία. Κατηγορούσε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για κάθε μεταρρύθμιση που προωθούσε.

Έταζε στους πάντες τα πάντα.

Δεν δίσταζε, ακόμη και όταν η κρίση κτυπούσε την πόρτα της Ελληνικής οικονομίας με τρόπο απειλητικό, να βεβαιώ­νει ότι «λεφτά υπάρχουν».

Και, άρα, να τα μοιράσει.

Με την παραδοσια­κή αμετροέπεια, που εξέθρεψε η παράταξή του σε όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης, υποσχόταν ότι θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε «Δανία του νότου» και άλλα παρόμοια μεγαλόστομα.

Οι πολίτες πείστηκαν από τη ρητορεία του ΠΑΣΟΚ και του έδωσαν μια ευρεία νίκη στις εκλογές.

Αναλαμβάνοντας τα ηνία της χώρας, οι νέοι κυβερνώντες για μήνες συ­νέχιζαν να σκέφτονται και να λειτουργούν στην ατμόσφαιρα που είχαν καλλιεργήσει κατά την προεκλογική περίοδο:

·         ασύστολη υποσχεσιολογία,

·         επικοινωνιακά τερτίπια,

·         πυροτεχνήματα τύπου «opengov» και, κυρίως,

·         αμαύρωση της κατάστασης της Ελληνικής οικονομίας και κοι­νωνίας στο εξωτερικό, χωρίς να αναλογίζονται το κακό που προκαλούσαν στη χώρα.

Η ανεύθυνη στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στις συγκεκριμένες συνθήκες, είχε τελικά τραγική κατάληξη για την οικονομία.

Το πρόβλη­μα ελλειμμάτων και χρέους μεταβλήθηκε σταδιακά σε κρίση δανεισμού.

Τα περιβόητα spreads εκτινάχθηκαν από τις 130 μονάδες βάσης τον Οκτώβριο του 2009 στις 400 τον Ιανουάριο του 2010.

Η χώρα οδηγή­θηκε σε αδιέξοδο.

Και όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση…

·         αδρανούσε να πάρει την οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα απέτρεπε τα χειρότερα, που θα έδινε την αναπτυξιακή ανάσα που τόσο χρειαζόταν η χώρα

·         κώφευε στις προτροπές της Νέας Δημοκρατίας για μέτρα αναγκαία για να ξεφύγουμε από τον κλοιό που περιέσφιγγε την Ελληνική οικονομία

·         δεν εκτίμησε τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, σε πολιτικές ανάκαμψης

·         αμέλησε, κατά περίεργο τρόπο, να δανειστεί από τις αγορές, όταν ήταν ακόμη δυνατός αυτός ο δανεισμός

Τελικά, οδήγησαν τη χώρα, «μοιραίοι και άβουλοι», στη λύση του Μνη­μονίου, της επιτροπείας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ.

Έτσι μπήκαμε στη δεύτερη φάση της πασοκικής διακυβέρνησης: σε αυτή ενός ιδιότυπου «σοσιαλιστικού νεοφιλελευθερισμού».

Με κύρια χαρακτηριστικά την αναλγησία απέναντι στις ανάγκες της κοινωνίας, την φοροεισπρακτική λογική των μέτρων, τον υποβιβασμό της Ελλη­νικής κυβέρνησης σε διεκπεραιώτρια των εντολών της Τρόικας.

Η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς, μέχρι να φθάσουμε στην ψήφιση του Μνημονίου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα «εξα­πτέρυγα» που το στηρίζουν, είχαν προτείνει μέτρα συγκεκριμένα για την υπέρβαση της κρίσης.

Και όταν ήλθε η ώρα της ευθύνης, πρώτιστα απέ­ναντι στον Ελληνικό Λαό, είπε το μεγάλο «όχι». Το όχι αυτό, προκάλεσε τις κατηγορίες της κυβέρνη­σης και των συνοδοιπόρων της, σαν δήθεν έλλειψη ευθύνης.

Πολύ σύντομα, όμως, φάνηκε ποιος είχε δίκαιο.

Ακόμη και πρώην υπέρμαχοι της «μνημονιακής πολιτικής» κάνουν στροφή αντι­λαμβανόμενοι τα αποτελέσματα που επιφέρει και, πάνω από όλα, την κοινωνική οργή.

Διότι οι περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, στα εύκολα «θύ­ματα», τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, και με μια φοροκαται­γίδα άνευ προηγουμένου οδηγούν τα Ελληνικά νοικοκυριά στην από­γνωση.

Και το χειρότερο: Με εμμονή στην απουσία κάθε αναπτυξιακής πρωτο­βουλίας, που θα περιόριζε τα αποτελέσματα της ύφεσης, η πορεία της πολιτικής του Μνημονίου ήταν προδιαγεγραμμένη:

Η ύφεση πλησιάζει το 4%, η ανεργία στο 12%, ο πληθωρισμός ξεπέ­ρασε το 5,5%...

Τα «λουκέτα» πολλαπλασιάζονται αλματωδώς.

Όλοι οι τομείς της οικονομίας παρουσιάζουν σημάδια κατάρρευσης.

Το κράτος, επειδή η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει «καλά» νούμερα στην τρόικα και περιορισμένες δαπάνες, έχει προχωρήσει στην πράξη σε στάση πληρωμών στο εσωτερικό, όπως με την μη επιστροφή ΦΠΑ στις επιχειρήσεις και τη μη καταβολή οφειλών σε προμηθευτές του Δημοσίου.

Τα έσοδα, λόγω της πτώσης της κατανάλωσης και της γενικής ύφεσης, υπολείπονται σημαντικά του στόχου.

Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότεροι, ακόμη και στε­λέχη του ΔΝΤ, εκφράζουν τις αμφιβολίες τους για την επιτυχία του προγράμματος.

Την ίδια ώρα, η Ελληνική κοινωνία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε γενική κατάθλιψη.

Η απουσία ελπίδας για το αύριο είναι εμφανής σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, αλλά και σε όσους ζουν μέσα στον κόσμο.

Αυτή την απαισιοδοξία και την έλλειψη οράματος ήλθε να καλύψει η «στρατηγική ελπίδας για την έξοδο από την κρίση», που παρουσίασε ο Αντώνης Σαμαράς.

Ένα σχέδιο λεπτομερές και τεκμηριωμένο, που στο­χεύει στην υπέρβαση της κρίσης με την αντιμετώπιση, όχι μόνον των διαρθρωτικών ελλειμμάτων, αλλά και της ύφεσης.

Μια πολιτική που, εφόσον εφαρμοστεί έγκαιρα, μπορεί να δώσει στην Ελλάδα τη δυνατό­τητα να σταθεί μόνη της στα πόδια της.

Ένα πρόγραμμα που περιλαμ­βάνει το σωστό μείγμα πολιτικής, που μπορεί να δώσει ανάπτυξη στον τόπο, έτσι ώστε οι θυσίες της κοινωνίας να μην πάνε χαμένες.

Εντούτοις, ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα, καθώς εμφανίζονται να δίνουν προτε­ραιότητα στους ανέξοδους επαίνους διεθνών παραγόντων και όχι στη κοινωνική συναίνεση.

Ο ανασχηματισμός, όμως, της κυβέρνησης, πριν καν συμπληρωθεί ένας χρόνος στην εξουσία, συνιστά καθαρή ομολογία αποτυχίας.

Αποτυχία που οφείλεται:

·         στην έλλειψη οποιουδήποτε σχεδιασμού, που να μπορεί να δίνει λύσεις στα φλέγοντα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας και

·         στην τραγική απουσία συντονισμού του κυβερνητικού έργου, που γίνεται εντονότερη από την επιλογή του πρωθυπουργού να ταξιδεύ­ει συνεχώς εκτός Ελλάδος, με κάθε αφορμή –σοσιαλιστική διεθνής, διε­θνή «φόρα» και συνέδρια.

Η ανάδειξη συντονιστών και υποσυντονιστών, στον πρόσφατο ανασχημα­τισμό, ανέδειξε ακόμη περισ­σότερο την τραγελαφική κα­τάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης, το κόστος της οποίας, όμως, πληρώνει ο Ελληνικός λαός.

Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνη­ση επιδιώκουν τώρα να πείσουν τους πολίτες ότι έχουν κάνει έργο.

Σε πείσμα της ίδιας της πραγματικότητας επιλέγουν τα γνωστά εργαλεία της ωραιοποίησης της εικόνας και προωθούν την εκστρατεία παραπλά­νησης μέσω των Εξεταστικών Επιτροπών και το «κυνήγι μαγισσών».

Όλα αυτά, όμως, δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια:

·         Δεν μπορούν να απαλείψουν από την μνήμη των πολιτών τις δημαγωγικές υποσχέσεις του κ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές. Ο πολί­της κατάλαβε ότι τον παραπλάνησαν συνειδητά!

·         Δεν μπορούν να παραπλανήσουν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους για το ποιος πληρώνει την κρίση. Το κατανοούν με τρό­πο δραματικό στην καθημερινότητά τους!

·         Δεν μπορούν να πείσουν ότι νέα, πιο επώδυνα μέτρα δεν θα παρθούν.

Ο «καπνός» από τις πληροφορίες που διαρρέουν έχει «φω­τιά»: νέα αύξηση του ΦΠΑ των προϊόντων που είναι στο 11%, αύξηση στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, περικοπές στα εισοδήματα των μισθωτών, νέοι φόροι...

Στο έντυπο της Γραμματείας του Πολιτικού Σχεδιασμού επιλέξα­με, για τον ένα χρόνο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, να αναδείξουμε δύο πλευρές αυτής της αλήθειας, αποφεύγοντας μάλιστα τις δικές μας πα­ρεμβάσεις.

Κρατήσαμε τις δηλώσεις, τα γεγονότα και τους αριθμούς και ο αναγνώ­στης ας κρίνει μόνος του:

Η μία πλευρά είναι η πορεία από το «λεφτά υπάρχουν» έως στο Μνημόνιο και στο επικαιροποιημένο Μνημό­νιο.

Η παράθεση των δη­λώσεων, του πρωθυπουργού και στελεχών της κυβέρνησης, όπως ξεδιπλώνονται στους μήνες που μεσολάβησαν, καταδεικνύει από μόνη της το λόγο που καταλήξαμε στη επιτροπεία της τρόικα.

Η δεύτερη πλευρά αποτελείται από στοιχεία και δείκτες της πραγμα­τικής οικονομίας, που αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της πατα­γώδους αποτυχίας της κυβέρνησης.

Το συμπέρασμα που εξάγεται αβίαστα από τη μελέτη των παραπάνω είναι ίδιο με τον ισχυρισμό του ΠΑΣΟΚ: «σε ένα χρόνο έγιναν τόσα όσα δεν έγιναν σε δεκαετίες».

Και πράγματι.

Η Ελλάδα με την πολιτική που ακολουθείται γυρίζει, δυστυχώς, δεκαετίες πίσω.