ΟΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ…!

Δ. Βαχτσιαβάνος

Κόντευαν μεσάνυχτα στο περιβόλι του ουρανού, η ατμόσφαιρα δροσερή και τίποτα δεν προμήνυε κάτι κακό.

Μία φωνή όμως σπάει ξαφνικά την ησυχία, με τον Αντρέα να ανακατεύει το λευκό σεντόνι από σύννεφα, μουσκεμένος στον ιδρώτα και κάτι να ψιθυρίζει.

Ο Κώστας παλιός του γνώριμος από τα γήινα χρόνια τον πλησιάζει ανήσυχος και ρωτάει τι είναι αυτό που τάραξε τον γαλήνιο ύπνο του.

Είδα Κώστα, λέει ο Ανδρέας, το γιο μου Γιώργο κάτω στη γη να υπογράφει κάτι παράξενους Μεσοπρόθεσμους νόμους, κάτι παράξενες φάτσες να του υπαγορεύουν το πρόγραμμα της κυβέρνησής του και ξαφνικά ακούω τη φωνή του Ν. Ξυλούρη να τραγουδά σε ποίηση Γ. Σεφέρη: «Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές.»

Τότε φάνηκε στον τοίχο του ουρανού ένα ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ που εξηγούσε πώς στέρεψαν τα ποτάμια και γιατί οι στέρνες ήταν άδειες κι αυτές!

Ήταν όλα αποτέλεσμα του καθ’ υπαγόρευση στο Γιώργο δημιουργούμενου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων από τους ξένους και είχε αυτό  την έγκριση της ελληνικής Βουλής! 
Αυτό ήταν Κώστα που με τάραξε τόσο πολύ και ξύπνησα με εφιάλτες. Ο διαμορφούμενος ορίζοντας θυμίζει θύελλα φωτιάς κι ενώ οι πολίτες περιμένουν από τους πολιτικούς του όραμα εξόδου από την κρίση, αυτοί κάνουν απλά… αναλύσεις για το πρόβλημα.

Σήμα κινδύνου αποτελεί το Μνημόνιο των Τραπεζιτών, αλλά το στίγμα σωτηρίας ψάχνεται ακόμα. Βλέπω η κοινωνία να μην αντέχει άλλο, η αποτυχία του Μνημονίου πλέον είναι φανερή και όσες Μεσοπρόθεσμες πιρουέτες κι αν κάνουν δεν πείθουν, γιατί δεν δίνουν ελπίδα και προοπτική!

Τελικά Αντρέα έτσι όπως πάνε τα πράγματα στη γη με τους επιγόνους μας, μάλλον έρχεται το τέλος της μεταπολίτευσης.

Βλέπουμε σαν εφιάλτη τους γερμανούς να ξανάρχονται, αυτή τη φορά χωρίς όπλα αλλά πιο επικίνδυνους και πιο αποφασισμένους και δεν μπορώ να μην σκεφτώ τις δικές μας ευθύνες για το γερμανικό κατοχικό δάνειο.

Θα θυμάσαι πως ακόμα και ο Μουσολίνι είχε παραδεχτεί ότι οι γερμανοί πήραν από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους.

Τελικά μόνον ένας Μαν. Γλέζος εξακολουθεί να μιλάει γι’ αυτό το έγκλημα εκεί κάτω.

Το κακό Κώστα (λέει ο Αντρέας), είναι πως εκποιούν με τις αποκρατικοποιήσεις όχι μόνον την εθνική περιουσία, αλλά και την αξιοπρέπεια ενός λαού που μας πίστεψε και διπλό κακό είναι πως αυτή την ιστορία την υλοποιεί ο δικός μου Γιώργος και το κόμμα που εγώ ίδρυσα με άλλες όμως προδιαγραφές.
Η αλήθεια Αντρέα (λέει ο Κώστας), είναι πως σε αυτό δε συμφωνεί όλο το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο ένα κομμάτι του και στο άκουσμα αυτό ο Αντρέας έδειξε κάπως να ησυχάζει.

Μόνο που (συνεχίζει ο Κώστας), όσοι διαφωνούν πρέπει να το δείξουν σύντομα πριν να είναι αργά. Πρέπει όμως Αντρέα να πούμε πως στα χρόνια μας η τότε ΕΟΚ είχε ηγέτες μεγάλου βεληνεκούς, ενώ τώρα ρηχούς σαν τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο λαός έχει δίκιο να απαξιώνει πολιτική και πολιτικούς με όσα βλέπει και υποφέρει.

Θα σου πω Αντρέα με αυτή την ευκαιρία ένα ανέκδοτο που θυμήθηκα από τότε που βγαίναμε στα μπαλκόνια. 

Τότε βέβαια το λέγαμε για να γελάσουμε, αλλά τώρα είναι για να κλαίμε.

Θυμίζει μια πικρή αλήθεια για την πολιτική όπως την έχουν καταντήσει οι επίγονοί μας στη γη. Άκου λοιπόν Αντρέα…

«Ένα 12χρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:

Μπαμπά τι είναι η πολιτική;
Ο πατέρας που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
Κοίταξε παιδί μου… Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.

·       Η μαμά είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.

·       Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.

·       Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.

·       Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.

·       Τέλος, το μωρό που έχουμε συμβολίζει το μέλλον της χώρας.

·       Σκέψου τα όλα αυτά και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, Εντάξει;

Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεπτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει… κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει μόνη τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους… Πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
«Τι να κάνω;», σκέφτεται, «να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει το μπαμπά με την υπηρέτρια. Να διακόψω το μπαμπά, ντρέπομαι και ποιος θα αλλάξει το μωρό; Εγώ δεν ξέρω να το κάνω…»
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στο γιο:  Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !! »
Με το που τέλειωσε το ανέκδοτο ο Κώστας, ο Αντρέας ούτε που χαμογέλασε. Έδειχνε προβληματισμένος για την αλήθεια που έβγαζε αυτό, για την πιο ακραία λιτότητα που βιώνει η χώρα και την εκποίηση του εθνικού πλούτου με συνοπτικές διαδικασίες.
Άντε τώρα Κώστα λέει ο Αντρέας, να μην μπαίνουν ψήλοι στ’ αυτιά μας, πως οι Ευρω πιέσεις για εθνική συνεννόηση των κομμάτων δεν είναι παιχνίδι των τραπεζιτών και του διεθνούς κεφαλαίου για απόλυτη κυριαρχία επί του ελληνικού εδάφους και των θαλασσών μας. Όσα δηλαδή δεν πέτυχαν με τον πόλεμο του Χίτλερ οι Γερμανοί, θα το πετύχουν με τη Μέρκελ και το Γιώργο πρωθυπουργό.

Εδώ Αντρέα, λέει ο Κώστας, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου και είναι σίγουρο πως το μέλλον της χώρας με αυτή την πολιτική είναι πράγματι βυθισμένο στα σκατά, όταν στη δανειακή σύμβαση του Μνημονίου προβλέπεται πλήρης επιτήρηση και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας!